هنگامی می توان تغذیه را مفید و رضایت بخش دانست و آن را کامل و بدون نقص تلقی کرد که شخص را قادر سازد که یومیه اش را انجام دهد و نیز بتواند در وضع سلامت جسمانی و فکری باقی بماند . علاوه بر این در کودکان باید رشد و نمو کم وبیش منظم آنها را نیز تامین سازد . البته این شرایط طوری نیستند که بتوان آنها را با یکدیگر مجزا فرض کرد . مثلا درباره کمیت غذا , بر فرض آنکه نسبت مواد گوناگون از قبیل مواد پروتئینی, چربی و مواد قندی رعایت گردیده باشد لکن فاقد ویتامین ها یا املاح معدنی باشد , مفید نخواهد بود . همچنین اگر مواد معدنی و ویتامین ها را هم به اندازه کافی به آن ها اضافه نمائیم ولی رعایت تامین عناصر انرژی زا , جهت تامین نیروی بدن در آن نگردد غذائی کامل نخواهد بود .
روی هم رفته غذائی را می توان کامل و واجد شرایط صحیح غذائی دانست که اصول زیر در آن بکار رفته باشد :
1 - کمیت صحیح غذا
مقدار غذای لازم برای هر شخص , با ساختمان بدن - سن , شغل و خصوصیات دیگر او تفاوت می کند . البته مقدار غذای لازم برای یک فرد لاغر اندام که تنها روزی چند ساعت در حال نشسته کار انجام بدهد به مراتب کمتر از مقداری است که برای مرد قوی هیکل از صبح تا شام بازوان خود را بکار می اندازد لازم است .
2 - زیان غذای اضافی
از نظر سلامتی بهمان اندازه زیان بخش است که کمبود غذائی بعضی معتقدند که باید مقدار زیاد غذا خورد تا قوی و نیرومند گردید ولی این عقیده کاملا اشتباه بوده و اغلب نتیجه معکوش می بخشد زیرا عاملی که ما را سالم نگاه می دارد مقدار غذائی نیست که می خوریمبلکه مقداری است که می توانیم هضم و جذب نمائیم .